Muzykoterapia jest to wykorzystanie elementów muzyki, instrumentów muzycznych i generowanych przez nie dźwięków  w celu wspierania, łagodzenia, poprawy lub utrzymania pozytywnego stanu fizycznego i / lub emocjonalnego pacjenta. Jest to praktyka psychofizyczna  mająca na celu wspieranie leczenia i rehabilitacji w procesie  medycznym. Już  starożytne cywilizacje dostrzegały fascynujący wpływ dźwięku i efektów praktyk muzycznych na żywe stworzenia.

 

Terapia dźwiękiem jest bardzo rozpowszechnioną, choć dość młodą dziedziną naukową gdyż jej oficjalne podstawy badawcze mają zaledwie 50 lat. Obecnie muzykoterapia jest przedmiotem wielu prac naukowych i laboratoryjnych, w szczególności w dziedzinie neuronauki, co pozwala jej zajmować coraz ważniejsze miejsce w strukturach opieki medycznej, jako uzupełniająca i wspomagająca tradycyjne leczenie terapia.

​

Wyróżnia się  dwa podstawowe modele muzykoterapii:

​

Muzykoterapia Receptywna: praca terapeutyczna polega na wysłuchaniu programu dźwiękowego ustalonego przez terapeutę po wstępnym wywiadzie mającym na celu ocenę potrzeb pacjenta i zasobów psychologicznych. Program ten bierze pod uwagę wiek, specyfikę osobistą i kulturową, a także czynniki środowiskowe oraz, oczywiście, oczekiwania osoby i poszukiwane cele terapeutyczne. Ten model ma na celu wyciszenie pacjenta oraz zwiększenie jego koncentracji i uwagi.

​

Muzykoterapia Aktywna: praca terapeutyczna koncentruje się na produkcji dźwiękowej, instrumentalnej i / lub wokalnej. Pozwala na pozawerbalny tryb relacyjny, w szczególności z osobami z dużymi trudnościami psychomotorycznymi oraz komunikacją (upośledzenie intelektualne, autyzm, ADHD, Zespół Aspergera, afazja itp.)